02.07.2024 tarihinde Instagram’ da yayınlanmıştır.

Özlüyorum eski günleri.
Ama öyle ne melankoli, ne de nostalji için.
Biz eskiden “Ya yok abartma” derdik.
“Yok artık o kadar da olmaz” derdik.
“Ya saçmalama öyle şeyler mi kaldı” falan derdik.
“Artık insanlar bilinçli, saygılı” gibi cümleler kurardık.
İnsan haklarının geldiği noktadan gurur duyardık, bir omuzlarımızı dikleştirirdik. Ben yakın tarihten, 28şubattan örnek vermek istediğimde, ben bile “yok canım ne gerek var, artık kimse izin vermez bir daha yaşanmasına” derdim.
Hala dünyanın başka bir yerinde, bir olumsuzluk yaşanacak gibi olsa bile, insanlar olarak sesimizi topluca gürleştiririz, eylemler yaparız falan sanardım.
Ben tatlı bir rüyadaymışım.
Dünya böyle bir yer değilmiş.
Onca kıssa boşuna anlatılmamışmış.
İnsan aynı insanmış.
İyiler ve kötüler de hep aynıymış.
İnsan öyle çok da büyütülecek bir seviyeye gelememişmiş. Belki de hiç gelemeyecektir de. Bu hep bir ütopya olarak kalacaktır. Belki de sırf bunun için cennet ve cehennem vardır.
Keşke biri bana “bunca çirkinlik yaşanmadı, yaşanmaz, uyan artık, böyle şeyler mi kaldı, bu kötü bir rüya sadece” dese.

Benim çocuklarıma söyleyecek sözlerimi çalıyorlar
Geleceğe umudumuzu çalıyorlar
İnsanlara olan güvenimizi yıkıyorlar
Bizi bölüp parçalamak istiyorlar
Oysa yaşamak onca ikiliğin içinde birbirinde tam olmak değil miydi?
Biz birlikte güzel değil miydik?
Nedir bu mazlumlara ödetilen bedeller?
Çivisi mi çıktı dünyanın da haberimiz mi yok?
Nedir bu arsız kontrolsüz gücün çirkeflikleri?
Kimse dur demeyecek mi bunlara?
Noldu bizim sesimize?
Noldu bizim ellerimize?
Noldu bizim gönüllerimize?
Allahım yetiş!!!
Nereye gidiyor dünya?
Nasıl bir zamana kaldık?
Ya da zaten dünya hep bu zamanda mıydı?
Hiç mi yol almadı insanlık?
Ben mi yeni uyanıyorum?
Her uyanış bu kadar acıtır mı?
İnsan olmak, insan kalmak bu kadar zor mu?

Anne savaş mı olacak?
Anne ben yaşlanmayacak mıyım?
Sorularına ne cevap vereceğimden yoruldum.
Benim olabilme ihtimaliyle yerinden çıkan kalbimin acısını aylardır yaşayan güzel kullarına ve bizlere de merhamet et Ya Rabbi!
Yetiş, bırakma ellerimizi…
Sana sığınıyoruz ya Rabbi
Koru bütün mazlumlarını, içlerinde benim yavrularımı da!
Gönüllerine, gönüllerimize ferahlık ver Allahım!