Sert rüzgarlara baş kaldırmayı çok severdim eskiden…
Acıya bir direnişti, rüzgara karşı durup ayaklarımı inadına sağlam basarak bağıra bağıra ağlamak…
Kiel sahilleri bilir; en bittim dediğimdeki rüzgara karşı duruşumu…
Hayatı mücadele sanırdım eskiden…
Çünkü hiçbir şey kolay olmamıştı benim için ve ben kolay nedir öğrenmemiştim.
Ama şimdi ya ben çok yorgunum yada büyüdüm bilmiyorum.
Artık hiç uğraşmadan kendimi rüzgara bırakıp uçmak istiyorum. Sonra yağmurlar gibi yağmak ve toprağa karışıp çiçek açmak. Bedenimin kaybolup gitmesini bir olmayı istiyorum…
Acaba neyi bekliyorum hala…
Direnmiyorum oysa ki artık…
Bıraktım her şeyi.
Bütün kavgalarım, mücadelelerim,
korkularım kaygılarım bitti!
Hazır değil mi ruhum Allahım neyi bekliyorum?
Nelerden geçmem lazım,
toprağıma kavuşmak için?…
Neyi öğreniyorum acaba daha?
Yavaş yavaş yaşamayı mı?
Hızlıca ölmeyi mi?
Ben bu yolculuğu sana çıktığı için çok seviyorum Allahım!
Gelince vakti saati merhametinle karşıla beni…
O zamana kadar tut elimden yaşat beni…
