31.01.2024 tarihinde Instagram’ da yayınlanmıştır.
Bana bundan bir kaç yıl önce bunların yaşanacağını söyleseler inanmazdım. Hikaye dinler gibi dinlerdim. Çünkü o bir zamanlar putlara tapınmanın saçmalığı gibi yıkıldı o putlar ve her şey öyle geçmişte kaldı sanıyordum. Alman basınını takibi bıraktım. Çünkü aklım almıyor yazılanları. Yalan mı yazıyorlar okurlarını kandırmak için yoksa gerçekten inanarak mı yapıyorlar o haberleri anlamıyorum. Çünkü biz bir kere yaşadık “nie wieder!”( bir daha asla) sloganıyla antisemitizmin bedelini ödedikleri için bir daha asla bunu yaşamak istemediklerini söylüyorlar. İyi ama bir daha asla öldürmemek için birilerinin gene aynı şekilde ölmesini teşvik etmek putları acıkınca yemekle aynı mantıksızlıkta değil mi? Hangi çağdayız? Yaşananlar kabus mu? Aklımızla dalga mı geçiliyor? Neler oluyor Allahım? Bu gidiş nereye? Masum insanları öldürdünüz, masum çocukları, bebekleri, yaşlıları, hastaları öldürdünüz. Kalanları aç, susuz bırakarak ölüme terk ettiniz. Yardımların girmesine izin vermediniz. Evlerine girerek, eşyalarını kullanarak sürdüğünüz insanlarla dalga geçtiniz. Cesetlerle dalga geçtiniz. Hırsınızı alamayıp cesetlere işkence yaptınız. Kaçırdıklarınıza işkence yaptınız. Organları eksik teslim ettiniz cesetleri. Küvezdeki bebekleri ölüme terk ettiniz. Ama gömülmüş cesetlerden ne istediniz? Onların altında Hamas vardı derken gerçekten delirdiniz mi yoksa bizimle dalga geçmeye devam mı ediyorsunuz? Gerçi delirmek için bile insan olmanız lazım. Siz insan değilsiniz. Nasıl bu kadar canavarlaştınız anlamıyorum. Günlerdir bu fotoğrafa bakıyorum. Utancımdan nereye saklanacağımı bilmiyorum. Ömrüm boyu başımı yerden kaldırmasam geçmez bu utanç. Hz Vahşi geliyor aklıma. O da böyle utanmış mıdır peygamberimizin yüzüne bakarken? Ya amcasının acısına dayanamayıp “gözümün önünde olma” diyen Resulullah bu masum çocukların ölümünü seyreden bizleri görmek isteyecek mi? Bizim onun karşısına geçecek yüzümüz olacak mı? Bu çocukların gittiği cennete bizim talip olmaya yüzümüz var mı? Allahım nasıl ağır bir yük var yüreğimizde. Allahım güzel kulların dimdik duruyor ve mücadele ediyor. Ben bu söylediğimden utanıyorum ama biz bittik. “Allahım yardımın ne zaman?” diye haykırıyoruz yetiş ya Rabbi!
