11.02.2022 tarihinde Instagram’ da yayınlanmıştır.
Keşke güneşin yüreğimizi ısıtmasını, dalgaların içine çektiği huzuru, rüzgarın silip aldığı kederleri, martıların yaşam telaşını, yosunların kayalara tutunuşunu, kedilerin güneşlenme keyfini de gösterebilseydim ama siz hayal edin hepsini, olmuyorsa da bu iş hayalle; siz de çıkıp bir soluklanın yarın kendi sığınaklarınızda…
Doğarken ki ilk çığlığımızla “hey ben de artık burdayım geldim görün beni” diye bağırarak katılırız dünyaya ve hep birileri görsün duysun anlasın bizi diye uğraşırız. Hep bir başkalarının gözünün içine bakar yüreklerinde yerimizi ararız. Ait olmak isteriz bir yerlere. Ama bu dünyada misafir olduğumuzdan mıdır yoksa birçok yanlış öğrenilmişliklerle dolu bir toplum olduğumuzdan mıdır sık sık kaybolmuş hissederiz kendimizi ama gene de sığınacak yerler aramaya devam ederiz kendimize. Genelde bu başka bir insanın yüreği olsa da bazen de sığmaz yüreğimiz hiçbir yere de yalnız bir kuytu ararız kendimize…
Çocukken kalabalık ailede kaçıp sığınacak yer bulamasam da oyuncak bebeğime sarılır onunla dertleşirdim…
İstanbul’a gelince de Samatya sahil olmuştu benim sığınağım. Denizin rüzgarı alıp götürürdü yüreğime oturanları..
Almanyada da soğuk Baltık denizinin dondurucu rüzgarı siler götürürdü bütün kaygılarımı ki her daraldığımda kendimi atardım sahile..
Döndükten sonra uzun zamandır yapmamıştım bunu. Çoluk çocuk, ev, iş ve birçok diğer geç kalınmışlıklarla kendime zaman ayırmayı unutalı yıllar olmuştu ve ben son senelerde yeniden kendimi bulma çabasına girmiştim…
Bu son yıllarımın kıymetli yoldaşı, iyi dinleyicisi,duyanı,göreni @krkt.berivan benim son zamanlarda ki yüreğimin daralmalarına ilacımı bildiğinden bugününü bana ayırıp beni kaçırıp uzaklaştırdı ki bu benim için çok kıymetliydi bugün…
Her ne kadar o anın kıymetini ve huzurunu ve bana hissettirdiklerini aktaramasam da küçük bir kesitle, gönüllere şifa olması dileğiyle iyi seyirler olsun size de…
