Oysa hissetmek ne güzelmiş…
Hatırlamak da…
Yaşamak ne güzelmiş…
Sıcacık soba başından dışarıya çıkmak ve soğuğu içine çekmek…
Verdiğin nefesin dumanını görüp, titreyerek önünü kapatmak…
Özlemek ne güzelmiş…
Özleyip kavuşmak…
İnsan ne kadar acı biriktirmeli ki dayanamayıp acıdan hissizleşmeli…
Kendini, duygularını, yaşadığını unutmalı…
Acıdan kaçmak için bütün duygularını dondurmalı…
Kaç acı gerekir ki bunun için, kaç hayal kırıklığı…
Küsmeyi öğretmemeli çocuklara…
Hayata küsülmezmiş öğretmeli…
Aslında küsülen, küstüren değil de küsen kaybedermiş öğretmeli…
Hayat inadına bir yaşamakmış öğretmeli…
Ama iyi ki hatırlamak var…
Herşeye rağmen umut var, umudu var eden var…
Bütün varlığın sahibi var…
İşte o zaman soğuk bir duman hatırlatıveriyor kaybedilenleri…
Doğan güneşin kızıllığı ısıtıyor yeniden yüreğini ve eritiyor buzlarını…
Ah ne acı duyguların kaybı…
Ah ne güzel umut ve var olmak…
Var olabilmek ne güzel…
İnadına yeni yeniden doğabilmek….
